Wat een treffende column over racisme deelde Rob Wijnberg, oprichter en journalist van De Correspondent. Een must-read voor iedere witte, mannelijke, heteroseksuele bestuurder. Je moet niks, maar deze keer maak ik een uitzondering. Ik leg graag uit waarom ik vind dat je dit moet lezen.
“We kunnen met zijn allen in dezelfde wereld en tegelijkertijd op totaal verschillende planeten leven. Het verschil tussen die planeten wordt nog steeds voor een flink deel bepaald door huidskleur, afkomst, geslacht en seksuele oriëntatie. (..) En als je toevallig wit, autochtoon, man en heteroseksueel bent, dan is de kans het grootst dat je daar weinig benul van hebt”.
In een tijdperk dat inclusie gelukkig een steeds belangrijker thema wordt binnen organisaties, (in de top 5 van HR thema’s van o.a. de Rabobank) gun ik het bestuurders, directies en leidinggevenden om zich bewust te zijn of worden van hun macht en de ongelijkheid die mensen ervaren.
Wijnberg: “Een wit persoon die zegt: ‘Ik zie geen kleur’ is in essentie hetzelfde als een baas die zegt: ‘Ik zie geen hiërarchie’. Dat die voor jou niet zichtbaar is, wil niet zeggen dat die er niet is. Het wil wél zeggen dat jij je kunt veroorloven die niet te zien.”
Danielle Braun heeft er een rankingsbingokaart voor ontwikkeld. Het is een natuurlijk proces om je plek in de rangorde te bepalen. Een punt voor ieder vakje dat je aan kunt kruisen. De vraag is hoe je er mee omgaat als je toevallig bovenaan staat in de hiërarchie.
Ook ik zag een paar jaar geleden geen kleur, als ik met vriendinnen van niet-Nederlandse afkomst omging. Daarmee ontkende ik (onbewust) de ongelijkheid. Zette ik mezelf in het centrum van het universum, dat helemaal geen centrum heeft. Bekeek ik het alleen vanuit mijn perspectief, met net wat meer punten op de rankingsbingokaart dan zij.
De racismediscussie en de protesten van Black Lives Matter zorgen voor bewustzijn over de norm. Over het systeem dat ongelijkheid in stand houdt en over (on)gelijkheid in kansen. Ik zie het als mijn verantwoordelijkheid om hier verandering in te brengen; zakelijk vanuit mijn leidinggevende positie en als onderdeel van het managementteam, maar ook als moeder van twee dochters. Ik wil graag actief bijdragen aan de erkenning van ongelijkheid en liever nog: bewust zorgen voor inclusie. We zijn niet gelijk, maar wel gelijkwaardig. Vanuit gelijkwaardigheid problemen oplossen, actief andere meningen ophalen van belanghebbenden, luisteren, elkaars verschillen benutten en mensen vanuit hun kracht verbinden met waar we als bedrijf voor staan.
Inmiddels erken ik de verschillen. Niet alleen omdat ik ze zie, maar omdat anderen ze ervaren. Soms worden ze pijnlijk duidelijk. Toen ik laatst in onze kantine schoorvoetend werd aangesproken door een oudere collega van niet-Nederlandse afkomst die op de productievloer werkt, schrok ik me kapot. “Mevrouw, mag ik u iets vragen?” “Ja, natuurlijk mag dat!” “Oh nou dank u wel, ja maar u werkt op kantoor bij alle chique mensen en ik maar op de werkvloer, dus ik wil uw tijd niet verdoen.” Daarbij keek hij naar de grond en deed een stap naar achteren. Ik zag een gelijkwaardig mens, hij zag hiërarchie. Dat raakte me. Het feit dat ik gelijkwaardigheid voel, wil niet zeggen dat hij of anderen dat zo ervaren. Ik moet me aanpassen, de eerste stap zetten, naast hem gaan staan, kwetsbaarheid tonen om te verbinden. Bewust zijn en blijven.
De tijd van wegkijken is voorbij. Je hoeft niet op de barricades (als je de norm bent), maar ik daag je uit jezelf te veroorloven om de norm te zien en te erkennen. Dat is de eerste stap richting de oplossing.
#inclusie #erkenning #stopracismeReport
marieke heesakkers 
Mooie stuk Marieke
LikeLike